विरहद्वेषाचे सुनीत

सोम, २८/०३/२००५ - ०१:००

महेशरावांच्या संदिग्ध प्रेमाचे सुनीततील नायकाचे पुढे काय होते ते ह्या सुनीतात वाचा.
शेवटच्या ओळींत नायक म्हणतो...
निःसंदिग्धपणे "नको" म्हणुन ती जाण्यास तेंव्हा वळे.
सारे साखळदंड पार तुटले -- वाटे कसे मोकळे!!

आणि नंतर...

आलो मी स्वघरी विचार करतो का हे असे जाहले
स्वप्नांची मज राख राख करता ना दुःख वाटे तिला
वाईटांत कधी नसेल गणना ठाऊक माझी तिला
बुद्धी रूप धनी उगाच नच मी स्वस्थान हे राखले

थोड्याश्या मग चिंतनात कळले ना दोष माझ्यामध्ये
भाग्याला धुडकावणे नि वळणे नाही असे चांगले
बुद्धीमान नि सुंदरा जगति हे संमिश्र ना जाहले
देवाची करणी असे न अपवादालाहि याच्यामध्ये

ज्ञानाने अपहार होइ विपदां हे तेधवा आकळे
थोरांचे वदणे मनात ठसणे हे फक्त हो जाणणे
थोरांचे पथ सावधानहि मने हे फक्त हो चालणे
जेथे बुद्धि नसे कठीण जगणे हे सत्य तेव्हा कळे

मागे रे बघ सुंदरा वदुनि हे स्नेही क्षणी थांबले
एका दर्शनि भाळलो नि सुनिता हासून मी फाडले

ॐ