विडंबन (पत्र लिही पण)

मंगळ, १७/०५/२००५ - ००:००

मूळ कविताः पत्र लिही पण...

पत्र लिही पण नको पाठवू
शाईमधुनी काजळ गहिरे
लिपिरेषांच्या जाळीमधुनी
नको पाठवू हसू लाजरे

चढण लाडकी भुवईमधली
नको पाठवू वेलांटीतून
नको पाठवू तीळ गालीचा
पूर्ण विरामाच्या बिंदूतून

नको पाठवू अक्षरांतुनी
शब्दामधले अधिरे स्पंदन
कागदातुनी नको पाठवू
स्पर्शामधला कंप विलक्षण

नको पाठवू वीज सुवासिक
उलगडणारी घडीघडीतून
नको पाठवू असे कितीदा
सांगितलेः तू हट्टी पण...

पाठविसी ते सगळे सगळे
पहिल्या ओळीमध्येच मिळते
पत्रच पुढचे त्यानंतर पण
वाचायाचे राहून जाते

इंदिरा संत

विडंबनः पत्र लिही पण

पत्र लिही पण काजळाविना
डाग जाइना घासल्याविना
हसायचे तर हास मोकळे
सख्या बावळ्या लाजल्याविना

वाक्य लिही पण खोडल्याविना
काना मात्रा चुकवल्याविना
ओतलीस तू विरामचिन्हे
क्षमा करी या शुद्धलेखना

शब्द अधूरे देउनी पुन्हा
नको थांबवू हृदयस्पंदना
पत्रामध्ये लिहू नको रे
कंप वात अन् अधिक वेदना

अत्तरातला गंध हा जुना
समजत नाही हुंगल्याविना
घडी मोडता कागद फाटे
कितिदा सांगू अता सुधर ना

वाच पत्र ते थांबल्याविना
समजणार ना त्रासल्याविना
पत्रच पुढचे राहुन जाते
नेहमीच का वाचल्याविना

(विडंबक) ॐ